Alimenty to regularne i obligatoryjne świadczenie na rzecz osób fizycznych, do których zobowiązane są inne osoby fizyczne. Zasady świadczeń alimentacyjnych reguluje Ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy, wraz z kolejnymi nowelizacjami. Informacje dotyczące alimentów świadczonych względem dziecka znajdziemy w art. 133 k.r.o. §1.
Obowiązek alimentacyjny
Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Najczęściej jednak spotykamy się z obowiązkiem alimentacji rodziców wobec dzieci, które nie są jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów utrzymania. Należy pamiętać, iż błędnym jest twierdzenie, że łożenie na dziecko trwa z zasady do 18. roku życia lub do ukończenia przez dziecko nauki, jednak nie dłużej niż do 25. roku życia. O długości obowiązku alimentacyjnego decyduje sąd. W przypadku, kiedy dziecko studiuje w trybie niestacjonarnym, sąd może orzec, iż dziecko może pracować i utrzymywać się samodzielnie.
Od czego zależy wysokość alimentów
Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od kilku przesłanek. Przede wszystkim od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego dziecka, ale również od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Oba czynniki pozostają we wzajemnej zależności oraz wzajemnie na siebie rzutują, w szczególności przy ustaleniu wysokości alimentów przez sąd. Pojęcie możliwości zarobkowych i majątkowych oznacza zdolność płatniczą zobowiązanego. Zdolnością płatniczą określa się z jednej strony wysokość osiąganych dochodów, z drugie zaś wysokość dochodów pochodzących z majątku, który posiada. Oceniając możliwości zobowiązanego brane są również pod uwagę niewykorzystane możliwości, tzn. dochody i zarobki, jakie zobowiązany mógłby uzyskać przy pełnym wykorzystaniu swoich możliwości.
Jak uzyskać alimenty?
Pierwszym krokiem do uzyskania alimentacji jest rozmowa z dobrym adwokatem. Po przeprowadzonej konsultacji należy złożyć pozew w Sądzie Rejonowym, właściwym dla miejsca zamieszkania pozwanego lub dziecka. W przypadku jeśli dziecko jest pełnoletnie występuje w sprawie samodzielnie, w przypadku dziecka, które nie uzyskało pełnoletniości, przedstawicielem dziecka, zostaje jego opiekun.
